Tri savremena predstavnika perinijalne filozofije

Razmatrajući prvobitno semantičke dubine koje u sebi nosi koncept perenijalne filozofije, pronalazimo da ona, kako ističe Č. Veljačić, predstavlja podlogu filozofije “univerzalizma” i da kao takva, da se naslutiti, jeste područje očitovanja “vječitih motiva” u svjetskim razmjerima i (sve)obuhvatnosti svjetske povijesti kulture. U tom kontekstu promatrajući sophiu perennis možemo je razumijevati kao suštinsku spoznaju Svijeta, tj. spoznaju Svijeta u njegovim čvornim tačkama.

U ovome pregledu, kroz njegova tri nastavka, pažnju smo usmjerili na dvojcu predstavnika koji su svoje ideje razvijali u kontekstu religio perennis, te traditia primordialis, odnosno sciencia sacra, Frithjofa Schouna (Isa Ahmed Nuruddin as-Shadhili al- Alawi al- Maryami 1907-1998, Sayed Hosain Nasr 1933 -. i Fazlur Rahmana 1919-1988) koji se može dovesti u bliskost sa ranija dva spomenuta imena. Zbog ograničenosti ove forme iskaza, nadznačit ćemo samo obrise njihove filozofsko-teološke misli.

Philosophia perennis označava sve ono što je tradicionalno privrženo izučavanju Vječne Istine u srcima, što u drugim religijskim tradicijama korespondira santana dharmi, odnosno hikmi al khalid-i. U svojim raskošnim formulacijama, ona predstavlja značajan sadržaj opće filozofske scene na Zapadu. Njena koncentracija je prisutna u filozofskim djelima svih povijesnih razdoblja, prije svega zbog svoje središnje i kontinuirane Teme.

Schoun – Ideja transdentalnog jedinstva religija

Narav njegovoga nauka se može odrediti kao metafizičke, ezoterijske, tradicionalne provenijencije. Iz same sintagme, koju ovaj autor upotrebljava, religio perennis, razaznaje se da je riječ o filozofiji čija povezanost/čvorišna tačka je utemeljena u Vječnom Apsolutu iz Kojeg se sve egzistencije teku i razliježu. Schounova markantnost se uviđa prije svega u dvome:

– zbog ideje perijalizma kojim je bio omeđen (ideja transcedenatalnosti religija),

– zbog svog kritičkoga diskursa naspram modernoga svijeta, u kojemu beskompromisno insistira da živimo u vremenu duhovne i moralne dekadence, koje  je “u skladu sa učenjem o Kali Yuga, odnosno ‘mračnome dobu’ indijskog učenja”.

Usprkos ideji unutarnjeg jedinstva religija, odnosno niti koja se provlači kroz sve religijske sustave, Schoun je priznavao i njihovo formativno razlikovanje. U čitanju bogatog spisateljskog naslijeđa, zaključujemo da se njegovi radovi bave re-afirmacijom tradicionalnih metafizičkih principa, s tumačenjem ezoterijskih dimenzija religije i kritikom modernizma, koji je indiferentan ili neprijateljski raspoložen spram principa koji saopćavaju sve tradicionalne mudrosti.

Schonovo djelo je protkano, kako veli Harry Oldmeadow, konceptom metafizike koja transdentira sve druge doktrinarne poretke; poistovjećenje metafizike i formalizacije, tj. gnosne; distinkcija između egzoteriskog i ezoterijskog područja, hijerarhijska superiornost i nepogrešivost intelektualnog znanja, kontrast modernog okcidenta sa istočnim orijentom, duhovni slom moderne europske civilizacije, ciklično gledanje na vrijeme koje se temelji po najprije na individualnom učenju o kozmičkim ciklusima, ne-evolucionalno stajalište historiji.

Perenijalna tradicija sažima niz nepromijenjenih metafizičkih i kozmoloških principa iz kojih se izvodi nasljeđe tradicija, od kojih svaka istražuje ove principe u formi koju je odredila Relevacija te potreba određene situacije (njena vremensko-prostorna kontekstualizacija i realizacija).

Centralni element poruke F. Schouna u njegovom poznatom djelu (Transcendentalno jedinstvo religija, Duhovne perspektive i ljudske činjenice) jeste apsolut koji je transcendentalan, nadvremenski i nadprostorni u svojoj nepromijenjenosti i potpunosti. Svaki religijski univerzum ima svoj logos, glasonošu Božije Riječi, avatara ili neku drugu najizravniju manifestaciju Božanskosti, a koji su izneseni Objavom koja je posrijedi. Svaki takav univerzum posjeduje objavljeni vjerozakon, svete simbole, sveta učenja tradicionalnih autoriteta, milost koja nadahnjuje religiju koja je posrijedi, i kao takva je apsolutna onima kojima je namijenjena.

Jedan od najzakulastijih, i simptomatičnih problema unutar Schounovog učenja jeste pitanje relativnog apsoluta, gdje je on relativan u odnosu na čistog Apsoluta, ali je apsolutan u odnosu na Svijet. On na metafiziku ne gleda kao na filozofski ogranak koji se bavi onim što je iznad svijeta fizike, niti kao na čisto ljudsko znanje usko povezano kontekstom i kategorijama ljudskog razuma. Metafizika u očima Schouna nije stupnjevita, već je unitarne naravi i ona je spoznaja krajnje zbilje postiziva jedino putem intelekta, a ne razuma. Od tud se na nju promatra kao na svetu znanost ili sciencia sacra ili sophia, mudrost drevnih mudraca ili sapiencia medivijalnog razdoblja, tj. islamska al ma’rifa al hikma, ili hinduistička jnjana.

On nudi odgovore na „duhovnu bijedu našega vremena“ koju sekularni čovjek ne uspijeva razmrsiti, a najdublja poruka glasi: raskrivanje Zbilje izložene u formuli Istine koja opet iskazuje ovu Zbilju kao Sophiu Perennis.

U radovima F. Schouna se primjećuje upotreba dva termina: Sophia Perennis i Religio Perennis.

U svome unutrašnjem određenju, Sophia Perennis je neovisna od pojedinačnih oblika. Ona ima dva moguća izvora: jedan koji nije vezan ni za mjesto niti prostor, i drugi -zemaljski: prvi je „vertikalani“ i prekinut, drugi je „horizontalni“ i neprekinut. Sophia Perennis je deskriptivna, a ne silogistička što implicira da tvrdnje nisu produkt Zbilje, niti prividan dokaz, iako nude dokaze koji su istinske naravi. Nadalje, Sophia Perennis je iznad svakog simbolizma u svim njegovim oblicima: otuda je otvorenost prema poruci simbola dar koji je karakterističan za primordijalnom čovjeka i njegove nasljednike u svakom dobu.

Ono na čemu Schoun insistira jeste na božanskom u Svijetu, tj. njegovoj božanstvenosti, ne da ga učini takvim nego da u obziri njegovu istinsku narav koja transdentira zemaljsko i bez kojeg ne bi postojao razlog za njegovu egzistenciju. Philosophia Perennis se može poistovjetiti sa metafizikom, ali kako se njeno znanje odnosi na teoriju u njegovom tradicionalnom smislu, ono se naziva Sophia Perennis.

Za razliku od savremene filozofije koja je zainteresirana samo za „čovjeka onakvog kakvog poznajemo“, te da njen domet ne prelazi svijet pojavnog, Sophia Perennis, u osnovi, predstavlja suprotnost. Ona je objektivna sloboda od svih zapreka, vječna metafizička istina koja leži pod površinom različitih interpretacija Istine.

Vječnu Filozofiju razumijevamo kao Božansku mudrost koja je u vječnu baštinu darovana, za život svijeta i koja je sedimentirana u temelje svih objavljenih religijskih tradicija. Kao nebesko lice Božijeg Duha Sophia Perennis predstavlja sadržaj kojeg Religio Perennis preuzima i koji predstavlja univerzalnu i razuđenu formu u kozmopovjesnim zbiljama svijeta, nepretrgnutog samoozbiljujućeg božanskoga Duha.

U konačnosti, Sophiu Perennis razumijevamo kao ukazivanje na metafizičku Istinu koja je bespočetna i koja zadržava svoju jedinstvenost u svim modelima ekspresije mudrosti.

Drugi termin, Religio Perennis, po svojoj naravi predstavlja primordijalnu, univerzalnu i suštinsku religiju. Ta religija u islamskom pojmovnom instrumentariju je šifrirana kao fitra (primordijalna norma, duboka narav stvari), što označava prirodno stanje u kojem čovjek zadobiva impulse za svijest o Bogu i ovisnost o Njemu.

Pod Religio Perennis on podrazumijeva razlikovanje između Zbilje i Privida, te sjedinjenje i stalnu fokusiranost na Zbilju. Temeljno određenje Religio Perennisa se očituje u tome da je zbiljsko ušlo u privid kako bi privid se mogao vratiti u zbiljsko. Razlikovanje između zbiljnog i nezbiljnog se potvrđuje svjedočenjem jedinstva, odnosno iskazom Šehadeta.